ေပြ႔ခ်ီထားပါရေစ

က်မရဲ႔ တစ္လခြဲ အရြယ္ အၿမႊာႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႔နယ္ေဆးရံုက ဓာတ္မွန္ဌာနကို ေရာက္ေနပါတယ္။ က်မရဲ႔ သမီးေလး Abigail က တင္ပါးဆံုနဲ႔ ေမြးဖြားခဲ့တာ ၿဖစ္ၿပီး သူ႔အစ္ကို Daniel ထက္ တစ္ေပါင္ခြဲ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေလ်ာ့နည္းပါတယ္။ သူ႔ကို ေမြးဖြားစဥ္က တင္ပါးဆံုေနရာ လြဲသြားခဲ့ပါတယ္ အခု ေနရာတက် ရွိ မရွိ ဓာတ္မွန္ ရိုက္ၾကည့္ဖို႔ ၿဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတုိင္း လုုပ္မွာ ၿဖစ္ေပမယ့္ က်မစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနခဲ့ပါတယ္။

က်မတုိ႔ ေရာက္တာ တစ္နာရီေလာက္ ရွိေနေပမယ့္ က်မတုိ႔ကို ေခၚမယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မၿမင္ရေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြက မ်ားလာတဲ့့အတြက္ ဓာတ္မွန္စမ္းသပ္ခန္းကို ၀င္ရတဲ့လူေတြ အေရအတြက္က နည္းေနပါတယ္။ စိတ္မရွည္မႈကို ဖံုးကြယ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကရင္း လူနာအခ်င္းခ်င္း စကားေၿပာေနမိၾကပါတယ္။ က်မရဲ႔ အၿမႊာေလးေတြကို စိတ္၀င္စားေနၾကၿပီး အမိ်ဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္က က်မလက္ေပၚက လူးလြန္႔စၿပဳေနတဲ့ Abigail ကုိ ေပြ႔ခ်ီထားပါရေစလို႔ ေတာင္းခံလာပါတယ္။ က်မက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ၿငင္းဆုိလုိက္ပါတယ္။ Daniel က လက္တြန္းလွည္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာ ႏိုးလာေတာ့မွာကို က်မ သိေနပါတယ္။

သူနာၿပဳတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး က်မတုိ႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတာကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ႔ အတြင္းလူနာမ်ားကို ဓာတ္မွန္ရိုက္ေပးတာကို အၿပီးသတ္ေတာ့မွာ ၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာပါတယ္။ ခဏေလာက္ ေစာင့္ၿပီးရင္ အစဥ္လိုုက္ ေခၚေတာ့မွာၿဖစ္ေၾကာင္း ဆက္ၿပီး ေၿပာသြားပါတယ္။ ၿမန္ၿမန္ေခၚမွပါပဲ။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ က်မနားက တစ္ခံုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က တစ္ခံုကလြဲလုိ႔ တစ္ခန္းလံုး ၿပည့္ေနပါၿပီ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသက္အရြယ္ ၾကီးေနၿပီၿဖစ္တဲ့ စံုတြဲတစ္တြဲ ၀င္လာပါတယ္။ စာရင္းသြင္းလုိက္ၿပီး ထုိင္ဖုိ႔ ေနရာရွာၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ က်မက ကေလးလွည္းေလးကို ေနရာေရႊ႕ ၿပီး သူတုိ႔ ထိုင္လုိ႔ ရေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

အဘုိးၾကီးက ငါေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆို္င္မွာ ထုိင္မယ္ေဟ့ လုိ႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေၾကညာလုိက္ပါတယ္။ အဘြားၾကီးက အဘိုးၾကီးရဲ႔ လက္ေမာင္းကို လွမ္းရိုက္ၿပီး တုိးတုိး ေၿပာပါရွင္ သူ႔ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ သူ႔မွာ ကေလးေတြနဲ႔ လက္မအားရရွာပါဘူး လုိ႔ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။

သူတုိ႔ကိုၾကည့္ၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၿပံဳးရယ္ေနၾကပါတယ္။ အဘြားၾကီးက က်မနားမွာ ထိုင္ၿပီး အဘုိးၾကီးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ပါတယ္။ သူ႔အနားက လူေတြကို စကားေတြ အဆက္မၿပတ္ ေၿပာေနပါေတာ့တယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ဓာတ္မွန္ရိုက္ဖို႔လာေၾကာင္း သူ႔ရဲ႔ဆရာ၀န္က ညႊန္ၾကားလို႔သာ လာရေၾကာင္း၊ လုိအပ္မယ္ မထင္ပါဘူးလုိ႔ ေၿပာေနပါတယ္။

က်ဳပ္ လူ႔ေလာကၾကီးထဲကို ေရာက္လာတာ (၈၇) ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ ဘာေရာဂါမွ မၿဖစ္ဖူးပါဘူးဗ်ာ လုိ႔ ေၿပာေနၿပန္ပါတယ္။

သူ႔ဇနီးက တစ္ၿခားလူေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးရမလားလုိ႔ ဆူလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ မၿငိဳၿငင္ၾကပါဘူး။ က်မတုိ႔အားလံုး ေစာင့္ရတာ ၾကာလို႔ ၿငီးေငြ႔စိတ္ပ်က္ေနၾကလို႔ အဘုိးၾကီးရဲ႔ ေဖာ္ေရြရႊင္ပ်တဲ့ စကားသံေတြကို စိတ္၀င္စားေနၾကပါတယ္။ သူက သူတုိ႔ရဲ႔ ေၿမးငါးေယာက္အေၾကာင္းကို တခမ္းတနား ေၿပာေနတုန္းမွုာပဲ Daniel ႏိုးလာၿပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ က်မပါ ေရာၿပီး ငိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ Daniel ကို ေပြ႔ခ်ီေခ်ာ့ဖို႔ နည္းလမ္းရွာရေတာ့မွာပါ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခင္မွာဘဲ ကေလးကို အဘြား ခ်ီထားပါရေစကြယ္ ဆုိတဲ့ ေတာင္းပန္သံေလးကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ က်မ တန္႔သြားပါတယ္။ အဘြားၾကီးက ကေလးကို ေပြ႔ခ်ီဖုိ႔ လက္ကမ္းေနပါၿပီ။ သူ႔လက္ေတြ တုန္ေနတာ က်မ သတိထားလုိက္မိ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ေစာ္ကားတဲ့ စကားေတြ မပါဘဲ ဘယ္လုိယဥ္ယဥ္ေက်ုးေက်း ၿငင္းပယ္ရမလဲ စဥ္းစားလုိုက္ပါတယ္။ Abigail ကုိ သူ႔ရဲ႔ အားနည္းၿပီး တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္ေတြထဲကို ထည့္လိုက္လို႔ ၿဖစ္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ မေတာ္တဆ လြတ္က်သြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

ယဥ္ေက်းစြာ ၿငင္းပယ္ရမယ့္အစား က်မ Abigail ကုိ သူ႔ဆီကို လွမ္းၿပီး ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘာၿဖစ္လုိ႔ ဒီလို ဆံုးၿဖတ္လုိက္ရသလဲ ဆိုတာ ၿပန္ၿပီး စဥ္းစားလုိ ႔ မရပါဘူး။ က်မ မသိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးကုိ သမီးေလးကုိ ကမ္းေပးလုိုက္တာကိုပဲ သတိရပါတယ္။

သမီးက ရုန္းကန္ၿပီး ငိုလိုုက္ပါတယ္။ ကေလးကို ခ်က္ခ်င္းၿပန္ေပးမလားလုိ႔ ထင္လိုက္ပါတယ္။ သူက သမီးရဲ႔ ေက်ာကေလးကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ၿပီး သီခ်င္းေလးကို စၿပီး ဆုိလုိက္ပါတယ္။ စာသားေတြကို မဖမ္းမိေပမယ့္ ေတးသြားေလးကိုေတာ့ ၾကားဖူးေနပါတယ္။ သမီးေလးက ခ်က္ခ်င္းကုိပဲ ၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။ Daniel ကုို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ၿငိမ္သက္ေအာင္ ေခ်ာ့လုိက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိတ္ထဲက အ၀တ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး အဘြားၾကီးရဲ႔ ပခံုးေပၚမွာ တင္ေပးဖုိ႔ ၾကိဳးစားေတာ့ သူက ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္ပါတယ္။ ဘြားဘြားၾကီး အက်ၤ ီကို သမီးရဲ႔ သြားရည္ေတြ ေပကုန္မွာေပါ့ လို႔ ေၿပာေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အေရာင္ေတြ တလက္လက္ ထြက္ေပၚလာၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ တုန္ယင္လာပါတယ္။ ဒီကေလးေလးက ငါ့အက်ၤ ီကို ပ်က္စီးေအာင္ မလုပ္ပါဘူးကြယ္ လုိ႔ ေၿပာၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲ မ်က္ရည္ေတြကို က်မ မၿမင္ေစခ်င္လို႔ တစ္ဖက္ကို လွည့္ၿပီး က်မ သမီးေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ လႈပ္ၿပီး သိပ္ေနပါတယ္။

အဘုိးၾကီးက က်မလက္ကို လွမ္းကိုင္လိုုက္ပါတယ္။ သူက ၿပံဳးၿပေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရီေ၀၀မ္းနည္းရိပ္သမ္းေနတဲ့ အၿပံဳးပါ။

ငါတုိ႔မွာ ေၿမးငါးေယာက္ ရွိတယ္ကြဲ႔

ဟုတ္ကဲ့ ေစာေစာက ေၿပာၿပလုိ႔ သိၿပီးပါၿပီ

သူက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြကို ငံု႔ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူေခါင္းေမာ့ၿပီး က်မကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ၿပည့္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ကေလးေတြကို တုိ႔ ခ်ီခြင့္မရဘူးကြဲ႔။ ကေလးေတြ လြတ္က်ၿပီး ထိခိုက္ကုန္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႔ လို႔ ေၿပာၿပပါတယ္။

သူ႔ကို က်မ ဘာမွ ၿပန္မေၿပာႏိုင္ပါဘူး။ ေၿပာၿပစရာ စကားလည္း ရွာလို႔ မေတြ႔ပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ က်မတုိ႔အလွည့္ က်လာလို႔ သမီးကို အဘြားၾကီးလက္က ၿပန္ယူလုိုက္ပါတယ္။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ၿပီးေတာ့ တၿခားတံခါးေပါက္က ထြက္လာရတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ၿပန္ၿပီး မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔နာမည္ေတြကိုေတာင္ မေမးလုိက္ရပါဘူး။

အခုဆုိရင္ ႏွစ္ႏွစ္ ရွိသြားပါၿပီ။ Abigail ရဲ႔ ဓာတ္မွန္ကလည္း ပံုမွန္ပါပဲ။ အခုဆုိရင္ ေကာင္းေကာင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔အသက္နဲ႔စာရင္ နည္းနည္း ေသးၿပီး ႏုနယ္ေပမယ့္ က်မတုိ႔ရဲ႔ အသည္းစြဲသမီးေလးပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။

သူတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ က်မ ေန႔စဥ္လုိ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ သူတုိ႔ ဘယ္မွာရွိၾကသလဲ။ သူတုိ႔ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ မသိေပမယ့္ သူတုိ႔ေၾကာင့္ က်မ အသိတစ္ခု တုိးခဲ့ရပါတယ္။

လူေတြက ကိုယ့္ဘ၀လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနရေပမယ့္ ဆက္စပ္မႈ တစ္ခုေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်စရာ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ က်မတို႔ကို လုိအပ္တဲ့ လူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါမွ တစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ထဲက အလင္းေရာင္ေလးကို ခံစားသိရွိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ က်မတုိ႔က လုိအပ္တဲ့ လူေတြ ရွိပါတယ္။ ေမတၱာ ကရုဏာေတြ ရႏိုင္ပါလားဆုိတာကို သတိရေစဖုိ႔ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတေလမွာလည္း ေဆးရံုက နားေနေဆာင္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဘြားလိုပဲ သူနဲ႔ က်မ အၿပန္အလွန္ လုိအပ္တဲ့ သူေတြ ၿဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

source: A cup of comfort for inspiration မွ Adrian R.Ward ရဲ႔ “ To hold and behold “

ခင္ေစာတင့္(အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔ ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္) စာအုပ္မွ ကူးယူသည္။