Green Tea

လက္ဖက္ႏွပ္နည္းသစ္

လက္ဖက္ရွားပါးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ လက္ဖက္ႀကိဳက္တဲ့ ေရႊျမန္မာေတြအတြက္ ဒီက အစ္မတစ္ေယာက္ဆီက ရတဲ့ လက္ဖက္လုပ္နည္းေလး ေ၀မွ်ခ်င္လို႕ပါ..

ခ်န္းနီမတို႕ဆီမွာလည္း လက္ဖက္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္က လာတဲ့လူၾကံဳရွိမွ စားရတာ.. လာတဲ့လူၾကံဳတိုင္းကလည္း လက္ဖက္က အေလးခ်ိန္စီးေတာ့ ေတာ္ရံု မသယ္လာခ်င္ၾကဘူး.. ဒီကလူေတြကလည္း လက္ဖက္က ၾကိဳက္တတ္ပါဘိနဲ႕ဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုျပီး ေတြးေနၾကတာ ၾကာျပီ.. အဲဒါနဲ႕ပဲ အစ္မက စမ္းသပ္ၾကည့္တာကေန ေအာင္ျမင္သြားလို႔ ျပန္ၿပီး ေ၀မွ်တာပါ..

နီဒါန္းခ်ီေနတာ မ်ားေနျပီ.. နည္းက လြယ္လြယ္ေလးပါ..
လက္ဖက္ႏွပ္ဖို႕အတြက္ေတာ့ အာရွဆိုင္ေတြမွာ အလြယ္တကူ၀ယ္လို႕ရတဲ့ green tea လက္ဖက္ေျခာက္ေတြကိုပဲ သံုးပါတယ္..
လက္ဖက္ေျခာက္ေတြကို ျပန္ျပီး ေရေႏြးေငြ႕နဲ႕ေပါင္းလုိက္တာပါပဲ.. ေပါင္းလုိက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အရြက္ေလးေတြ ေပ်ာ့သြားျပီး အခါးရည္ေတြလည္း ထြက္မသြားပါဘူး..
ျပီးေတာ့ လက္ဖက္ႏွပ္သလိုပဲ သံပုရာသီး၊ ပုစြန္ေျခာက္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ တို႕နဲ႕ ကိုယ္ၾကိဳက္သလို ႏွပ္စား၊ သုပ္စားႏိုင္ပါတယ္..
ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ လက္ဖက္လိုပဲ စားေကာင္းပါတယ္..


source: myanmarcupid

ေၾကကြဲအလင္း

ေၾကကြဲအလင္း

အရိပ္ထင္လာတဲ့ ပံုရိပ္ကို
ဖမ္းဆုပ္ဖုိ႔လုုပ္ေနတုန္းေပါ့
မပီ၀ို္းတ၀ါး အေရာင္ေတြကို
ၿပန္ရုပ္သိမ္းသြားေလရဲ႔
အလင္းတန္းေတာင္ မေတာက္ပေသးဘူးကြာ……။

လိုသလို ခံစားပါ။
ေမွာင္သြားတဲ့ ငါ့လမ္းမက
သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။
အရင္ကအတိုင္းပါပဲ။

တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့
လင္းလက္မယ့္ အေရာင္ေတြမွာ
အၿပာေေရာင္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ား ထည့္ေပးခ်င္ေသးတယ္။

ခုေတာ့ င့ါမွာ
ခရမ္းေရာင္ေတြ ၿဖန္႔က်က္
အစိမ္းေရာင္သစ္သီးကို လက္ခံစားသံုး
အေမွာင္ထဲမွာ
တိတ္တဆိတ္ ေငးေမာရင္း
အသက္ဆက္ေနရဦးမယ္။


အဇူရီ
11-6-10( Friday )
10:20 am

http://burglish.my-mm.org/latest/trunk/web/testarea.htm

ေပၚလာတဲ့ box ထဲမွာ barglish လုိ ရိုက္ထည့္လိုက္ရင္ ၿမန္မာလုိ ၿပန္ေပၚေပးတာေလးဗ်။ ၿမန္မာလုိ ရိုက္ဖုိ႔ အခက္အခဲ ရွိသူေတြအတြက္ အသံုး၀င္နိုင္တဲ့ ဆုိဒ္ေလးပါ။

azzurri

2-5-2010

ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္ မေက်မနပ္ၿဖစ္ေနတာေလးေတြ ေရးဦးမယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ခု ေနေနရတာက လူ (၈)ေယာက္ကို အေဆာင္တစ္ခုတည္းမွာ တူတူေနရတယ္ဗ်။ အခန္း (၄)ခန္း ရွိတယ္။ တစ္ခန္းကို ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ အေဆာင္မွာ အေဆာင္မွဴးဆိုၿပီး ရွစ္ေယာက္ထဲကေန တစ္ေယာက္ကို ခန္႔ထားၾကတယ္။

က်ေနာ္ေၿပာခ်င္တာကေတာ့ လူေတြက ဘာလို႔ ကိုယ့္အိမ္ကုိယ့္ယာလို သေဘာမထားဘဲ ထင္သလို လုပ္ေနၾကတာလဲဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ကို ကူညီေပးခ်င္စိတ္ေတြ ခန္းေၿခာက္ေနၾကတာလဲ။ ဘာလို႔ တြက္ကပ္ေနၾကတာလဲဗ်ာ......။

က်ေနာ္တို႔က မနက္ ၈း၃၀ ေလာက္ဆို အားလံုး အေဆာင္က ထြက္ၾကရၿပီ။ အဲ့ဒီအခါမွာ အေဆာင္မွာ ရွိတဲ့့ တံခါးေတြကို ေနာက္ဆံုးက်န္ခဲ့တဲ့သူက ပိတ္ေပေရာ့ပဲ။ အဲ.........အမွန္က အရင္ထြက္သြားတဲ့သူေတြက တံခါးမၾကီးပဲ ခ်န္ၿပီး က်န္တဲ့တံခါးေတြကို ပိတ္ေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္..............ေနာက္ဆံုးက်ုန္ခဲ့တဲ့သူအတြက္ မသက္သာဘူးလား ........................။

ၿပီးေတာ့ (ကန္ေတာ့ဗ်ာ) အိမ္သာေရေပါ့။ ေရလႊတ္တုန္းဆို ေရပိုက္ကေန ေရလာတယ္။ ေရလႊတ္ခ်ိန္မဟုတ္ရင္ အိမ္သာေရက မလာေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းခ်င္းပဲ က်ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔က ေရပံုးနဲ႔ ခပ္မထည့္ခ်င္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္တယ္မွတ္လဲ။ နည္းနည္းခ်င္းက်ေနတဲ့ ေရ ကို ဖြင့္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဖြင့္ထားခဲ့ရင္လည္း ၿပန္ေတာ့ ပိတ္ဦးမွေပါ့ဗ်ာ.......။ ခုေတာ့ အၿမင္မေတာ္တိ္ုင္း က်ေနာ္က အေနာက္ကေန လုိက္လုပ္ေနရတာဗ်ာ။ သူတုိ႔ ဒီလိုလုပ္တာဟာ ေရစင္မွာ နည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ ေရကို မေခၽြတာရာ မေရာက္ဘူးလားဗ်ာ။

ၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြမွာ သစၥာသိပ္ရွိၾကတယ္ဗ်။ ဘယ္လုိ ရွိသလဲ ဆုိေတာ့ ကိုယ္က ဒီတံခါးကို မဖြင့္ဘူးဆုိရင္ ၿပန္ၿပီး မပိတ္ဘူးဗ်။ မေန႔ကေပါ့။ က်ေနာ္က မီးဖုိ္ေခ်ာင္မွာ ထမင္းခ်က္ၿပီး ၿပတင္းေပါက္တံခါး မပိတ္ခဲ့ရေသးဘူး။ က်ေနာ္ခ်က္ၿပဴတ္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္က ခ်က္ေနေသးေတာ့ က်ေနာ္က ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေအာင္လုိ႔ တံခါးကို မပိတ္ခဲ့ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒါဗ်ာ...........အဲ့ဒီတစ္ေယာက္က သူ ခ်က္ၿပီးတဲ့အခါ တံခါးေပါက္ကုိ မပိတ္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ တံခါးေပါက္ကိုပဲ မပိတ္ခဲ့တာေနာ္။ ကဲ................ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ။

အဲ့လို ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥကို ကုိယ္ကပဲ အဆံဳးသတ္ရမယ္ဆုိရင္ ဘာလုိ႔ အိ္မ္သာေရကိုေတာ့ မပိတ္ခဲ့ၾကတာလ ဲ မသိဘူးေနာ္။

ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ေရသြန္ၾကတာေလ။ အေဆာင္ေရွ႔တံခါးေပါက္မွာ ဘာလုိ႔ သြန္ၾကတာလဲ မသိဘူးဗ်ာ။ သူတုိ႔ ဒီလို ေရသြန္ေတာ့ အေဆာင္အ၀င္အထြက္ ေရေတြနဲ႔ ေခ်ာ္လဲမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ မေနႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္က လုိက္ၿပီး ရွင္းေနရတယ္ဗ်။

က်ေနာ္ ခုလုိ ေရးမိတာက က်ေနာ္လုပ္ေနရလို႔ ေရးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ အၿမင္မေတာ္တိုင္း လုုပ္ေပးေနမိဦးမွာပဲေလ။ က်ေနာ့္ဆႏၵကေတာ့ သူတုိ႔ကို လူပီသေစခ်င္တယ္။ နည္းနည္းမ်ား ၾကီးက်ယ္သြားမလား မသိဘူး။ အမွန္ကေတာ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးမွာ ထိခိုက္မႈ မၿဖစ္သြားေအာင္ ေနထိုင္ၿပဳမူမိစိတ္ေတြ ရွိေနေစခ်င္တာပါပဲဗ်ာ။

က်ေနာ္လည္း စိတ္ထားေကာင္းဖုိ႔ လူပီသဖုိ႔ ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမယ္။


အဇူရီ

ေပြ႔ခ်ီထားပါရေစ

က်မရဲ႔ တစ္လခြဲ အရြယ္ အၿမႊာႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႔နယ္ေဆးရံုက ဓာတ္မွန္ဌာနကို ေရာက္ေနပါတယ္။ က်မရဲ႔ သမီးေလး Abigail က တင္ပါးဆံုနဲ႔ ေမြးဖြားခဲ့တာ ၿဖစ္ၿပီး သူ႔အစ္ကို Daniel ထက္ တစ္ေပါင္ခြဲ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေလ်ာ့နည္းပါတယ္။ သူ႔ကို ေမြးဖြားစဥ္က တင္ပါးဆံုေနရာ လြဲသြားခဲ့ပါတယ္ အခု ေနရာတက် ရွိ မရွိ ဓာတ္မွန္ ရိုက္ၾကည့္ဖို႔ ၿဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတုိင္း လုုပ္မွာ ၿဖစ္ေပမယ့္ က်မစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနခဲ့ပါတယ္။

က်မတုိ႔ ေရာက္တာ တစ္နာရီေလာက္ ရွိေနေပမယ့္ က်မတုိ႔ကို ေခၚမယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မၿမင္ရေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြက မ်ားလာတဲ့့အတြက္ ဓာတ္မွန္စမ္းသပ္ခန္းကို ၀င္ရတဲ့လူေတြ အေရအတြက္က နည္းေနပါတယ္။ စိတ္မရွည္မႈကို ဖံုးကြယ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကရင္း လူနာအခ်င္းခ်င္း စကားေၿပာေနမိၾကပါတယ္။ က်မရဲ႔ အၿမႊာေလးေတြကို စိတ္၀င္စားေနၾကၿပီး အမိ်ဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္က က်မလက္ေပၚက လူးလြန္႔စၿပဳေနတဲ့ Abigail ကုိ ေပြ႔ခ်ီထားပါရေစလို႔ ေတာင္းခံလာပါတယ္။ က်မက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ၿငင္းဆုိလုိက္ပါတယ္။ Daniel က လက္တြန္းလွည္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာ ႏိုးလာေတာ့မွာကို က်မ သိေနပါတယ္။

သူနာၿပဳတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး က်မတုိ႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတာကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ႔ အတြင္းလူနာမ်ားကို ဓာတ္မွန္ရိုက္ေပးတာကို အၿပီးသတ္ေတာ့မွာ ၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာပါတယ္။ ခဏေလာက္ ေစာင့္ၿပီးရင္ အစဥ္လိုုက္ ေခၚေတာ့မွာၿဖစ္ေၾကာင္း ဆက္ၿပီး ေၿပာသြားပါတယ္။ ၿမန္ၿမန္ေခၚမွပါပဲ။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ က်မနားက တစ္ခံုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က တစ္ခံုကလြဲလုိ႔ တစ္ခန္းလံုး ၿပည့္ေနပါၿပီ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသက္အရြယ္ ၾကီးေနၿပီၿဖစ္တဲ့ စံုတြဲတစ္တြဲ ၀င္လာပါတယ္။ စာရင္းသြင္းလုိက္ၿပီး ထုိင္ဖုိ႔ ေနရာရွာၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ က်မက ကေလးလွည္းေလးကို ေနရာေရႊ႕ ၿပီး သူတုိ႔ ထိုင္လုိ႔ ရေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

အဘုိးၾကီးက ငါေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆို္င္မွာ ထုိင္မယ္ေဟ့ လုိ႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေၾကညာလုိက္ပါတယ္။ အဘြားၾကီးက အဘိုးၾကီးရဲ႔ လက္ေမာင္းကို လွမ္းရိုက္ၿပီး တုိးတုိး ေၿပာပါရွင္ သူ႔ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ သူ႔မွာ ကေလးေတြနဲ႔ လက္မအားရရွာပါဘူး လုိ႔ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။

သူတုိ႔ကိုၾကည့္ၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၿပံဳးရယ္ေနၾကပါတယ္။ အဘြားၾကီးက က်မနားမွာ ထိုင္ၿပီး အဘုိးၾကီးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ပါတယ္။ သူ႔အနားက လူေတြကို စကားေတြ အဆက္မၿပတ္ ေၿပာေနပါေတာ့တယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ဓာတ္မွန္ရိုက္ဖို႔လာေၾကာင္း သူ႔ရဲ႔ဆရာ၀န္က ညႊန္ၾကားလို႔သာ လာရေၾကာင္း၊ လုိအပ္မယ္ မထင္ပါဘူးလုိ႔ ေၿပာေနပါတယ္။

က်ဳပ္ လူ႔ေလာကၾကီးထဲကို ေရာက္လာတာ (၈၇) ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ ဘာေရာဂါမွ မၿဖစ္ဖူးပါဘူးဗ်ာ လုိ႔ ေၿပာေနၿပန္ပါတယ္။

သူ႔ဇနီးက တစ္ၿခားလူေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးရမလားလုိ႔ ဆူလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ မၿငိဳၿငင္ၾကပါဘူး။ က်မတုိ႔အားလံုး ေစာင့္ရတာ ၾကာလို႔ ၿငီးေငြ႔စိတ္ပ်က္ေနၾကလို႔ အဘုိးၾကီးရဲ႔ ေဖာ္ေရြရႊင္ပ်တဲ့ စကားသံေတြကို စိတ္၀င္စားေနၾကပါတယ္။ သူက သူတုိ႔ရဲ႔ ေၿမးငါးေယာက္အေၾကာင္းကို တခမ္းတနား ေၿပာေနတုန္းမွုာပဲ Daniel ႏိုးလာၿပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ က်မပါ ေရာၿပီး ငိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ Daniel ကို ေပြ႔ခ်ီေခ်ာ့ဖို႔ နည္းလမ္းရွာရေတာ့မွာပါ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခင္မွာဘဲ ကေလးကို အဘြား ခ်ီထားပါရေစကြယ္ ဆုိတဲ့ ေတာင္းပန္သံေလးကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ က်မ တန္႔သြားပါတယ္။ အဘြားၾကီးက ကေလးကို ေပြ႔ခ်ီဖုိ႔ လက္ကမ္းေနပါၿပီ။ သူ႔လက္ေတြ တုန္ေနတာ က်မ သတိထားလုိက္မိ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ေစာ္ကားတဲ့ စကားေတြ မပါဘဲ ဘယ္လုိယဥ္ယဥ္ေက်ုးေက်း ၿငင္းပယ္ရမလဲ စဥ္းစားလုိုက္ပါတယ္။ Abigail ကုိ သူ႔ရဲ႔ အားနည္းၿပီး တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္ေတြထဲကို ထည့္လိုက္လို႔ ၿဖစ္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ မေတာ္တဆ လြတ္က်သြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

ယဥ္ေက်းစြာ ၿငင္းပယ္ရမယ့္အစား က်မ Abigail ကုိ သူ႔ဆီကို လွမ္းၿပီး ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘာၿဖစ္လုိ႔ ဒီလို ဆံုးၿဖတ္လုိက္ရသလဲ ဆိုတာ ၿပန္ၿပီး စဥ္းစားလုိ ႔ မရပါဘူး။ က်မ မသိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးကုိ သမီးေလးကုိ ကမ္းေပးလုိုက္တာကိုပဲ သတိရပါတယ္။

သမီးက ရုန္းကန္ၿပီး ငိုလိုုက္ပါတယ္။ ကေလးကို ခ်က္ခ်င္းၿပန္ေပးမလားလုိ႔ ထင္လိုက္ပါတယ္။ သူက သမီးရဲ႔ ေက်ာကေလးကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ၿပီး သီခ်င္းေလးကို စၿပီး ဆုိလုိက္ပါတယ္။ စာသားေတြကို မဖမ္းမိေပမယ့္ ေတးသြားေလးကိုေတာ့ ၾကားဖူးေနပါတယ္။ သမီးေလးက ခ်က္ခ်င္းကုိပဲ ၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။ Daniel ကုို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ၿငိမ္သက္ေအာင္ ေခ်ာ့လုိက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိတ္ထဲက အ၀တ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး အဘြားၾကီးရဲ႔ ပခံုးေပၚမွာ တင္ေပးဖုိ႔ ၾကိဳးစားေတာ့ သူက ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္ပါတယ္။ ဘြားဘြားၾကီး အက်ၤ ီကို သမီးရဲ႔ သြားရည္ေတြ ေပကုန္မွာေပါ့ လို႔ ေၿပာေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အေရာင္ေတြ တလက္လက္ ထြက္ေပၚလာၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ တုန္ယင္လာပါတယ္။ ဒီကေလးေလးက ငါ့အက်ၤ ီကို ပ်က္စီးေအာင္ မလုပ္ပါဘူးကြယ္ လုိ႔ ေၿပာၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲ မ်က္ရည္ေတြကို က်မ မၿမင္ေစခ်င္လို႔ တစ္ဖက္ကို လွည့္ၿပီး က်မ သမီးေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ လႈပ္ၿပီး သိပ္ေနပါတယ္။

အဘုိးၾကီးက က်မလက္ကို လွမ္းကိုင္လိုုက္ပါတယ္။ သူက ၿပံဳးၿပေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရီေ၀၀မ္းနည္းရိပ္သမ္းေနတဲ့ အၿပံဳးပါ။

ငါတုိ႔မွာ ေၿမးငါးေယာက္ ရွိတယ္ကြဲ႔

ဟုတ္ကဲ့ ေစာေစာက ေၿပာၿပလုိ႔ သိၿပီးပါၿပီ

သူက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြကို ငံု႔ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူေခါင္းေမာ့ၿပီး က်မကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ၿပည့္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ကေလးေတြကို တုိ႔ ခ်ီခြင့္မရဘူးကြဲ႔။ ကေလးေတြ လြတ္က်ၿပီး ထိခိုက္ကုန္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႔ လို႔ ေၿပာၿပပါတယ္။

သူ႔ကို က်မ ဘာမွ ၿပန္မေၿပာႏိုင္ပါဘူး။ ေၿပာၿပစရာ စကားလည္း ရွာလို႔ မေတြ႔ပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ က်မတုိ႔အလွည့္ က်လာလို႔ သမီးကို အဘြားၾကီးလက္က ၿပန္ယူလုိုက္ပါတယ္။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ၿပီးေတာ့ တၿခားတံခါးေပါက္က ထြက္လာရတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ၿပန္ၿပီး မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔နာမည္ေတြကိုေတာင္ မေမးလုိက္ရပါဘူး။

အခုဆုိရင္ ႏွစ္ႏွစ္ ရွိသြားပါၿပီ။ Abigail ရဲ႔ ဓာတ္မွန္ကလည္း ပံုမွန္ပါပဲ။ အခုဆုိရင္ ေကာင္းေကာင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔အသက္နဲ႔စာရင္ နည္းနည္း ေသးၿပီး ႏုနယ္ေပမယ့္ က်မတုိ႔ရဲ႔ အသည္းစြဲသမီးေလးပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။

သူတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ က်မ ေန႔စဥ္လုိ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ သူတုိ႔ ဘယ္မွာရွိၾကသလဲ။ သူတုိ႔ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ မသိေပမယ့္ သူတုိ႔ေၾကာင့္ က်မ အသိတစ္ခု တုိးခဲ့ရပါတယ္။

လူေတြက ကိုယ့္ဘ၀လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနရေပမယ့္ ဆက္စပ္မႈ တစ္ခုေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်စရာ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ က်မတို႔ကို လုိအပ္တဲ့ လူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါမွ တစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ထဲက အလင္းေရာင္ေလးကို ခံစားသိရွိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ က်မတုိ႔က လုိအပ္တဲ့ လူေတြ ရွိပါတယ္။ ေမတၱာ ကရုဏာေတြ ရႏိုင္ပါလားဆုိတာကို သတိရေစဖုိ႔ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတေလမွာလည္း ေဆးရံုက နားေနေဆာင္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဘြားလိုပဲ သူနဲ႔ က်မ အၿပန္အလွန္ လုိအပ္တဲ့ သူေတြ ၿဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

source: A cup of comfort for inspiration မွ Adrian R.Ward ရဲ႔ “ To hold and behold “

ခင္ေစာတင့္(အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔ ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္) စာအုပ္မွ ကူးယူသည္။

သစ္စက္

သစ္ရာ၊ ကၽြန္း၊ ပ်ဥ္းကတိုး၊ ပိေတာက္ တဲ့
အစိမ္းေရာင္တစ္အုပ္လံုး ညႈိ႔ေနေအာင္ ၀တ္ဆင္ၿပီး
ကုိယ့္အရပ္အေမာင္းနဲ႔ကိုယ္ ၿမင့္တက္ဖုိ႔
ကုိယ့္အလံုးအထည္နဲ႔ကိုယ္ ၾကီးထြားဖုိ႔
ဒီေတာဒီေတာင္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့။

ေရခ်ိဳးမမွားလည္း ဖ်ားတတ္သလိုမ်ိဳးေပါ့
ရွဴသြင္းလိုက္တို္င္း လႊသြားေငါေငါ
ရွဴထုတ္လိုုက္တုိင္း ပ်ဥ္တုိပ်ဥ္စ။

ခုေတာ့ .........

အိပ္မက္က သစ္ေတာၿဖစ္ၿပီး
ဘ၀က သစ္စက္ၿဖစ္လို႔ ။ ။

ေမာင္တည္ေအး

အမွတ္ ၂၂၇
၁၉ ႏွစ္ၿပည့္ ကလ်ာမဂၢဇင္း
၂၀၀၄ ဇန္န၀ါရီလ

မင္းသိမယ္

မင္း ဆင္းရဲခဲ့ဖူးမွ
ဆင္းရဲတဲ့ခါးသီးမႈကို သိမယ္။
မင္း ခ်မ္းသာခဲ့ဖူးမွ
မေအးခ်မ္းတဲ့ ရသကုိ သိမယ္။
မင္း အယုယ ခံစားခဲ့ဖူးမွ
အခ်စ္ၾကင္နာတရားကုိ သိမယ္။
မင္း ခ်စ္ၾကင္သူ ဆံုးပါးခဲ့ဖူးမွ
အထီးက်န္ဘ၀ကို သိမယ္။
မင္း အတၱဆန္ခဲ့ဖူးမွ
ပရဟိတသမားကို သိမယ္။
မင္း ေလာဘေဇာတက္ခဲ့ဖူးမွ
သႏၱိသုခ ေရာင့္ရဲစိတ္ကို သိမယ္။
မင္း ေၾကာက္ရြ႕ံ႔ေနာက္တြန္႔ခဲ့ဖူးမွ
ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔စိတ္ကုိ သိမယ္။
မင္း အုိမင္းမစြမ္းးခ်ိန္ေရာက္မွ
ႏုႏုငယ္ငယ္ဘ၀ကုိ လြမ္းဖုိ႔သိမယ္။
မင္းဘ၀စဆံုး ေစ့ေစ့ေတြးခဲ့ဖူးမွ
ဘယ္သူမွ ဘာမွ မဟုတ္တာကုိ သိမယ္။
ငါေတာ့ ဘာမွမဟုတ္
ဘာမွ မသိေသးဘူးဆုိတာကို
ဒီေန႔ သိလိုက္ရတယ္။

စုိးလႈိင္တင့္
December, 2009 ကလ်ာမဂၢဇင္း

Morgan Robertson

In 1898, the American writer, Morgan Robertson, wrote a story called. The Wreck of the Titan. In his story, a large passenger ship called the Titan sails from England on its maiden voyage to New York. The ship has the very latest technology and everyone on board believes it is unsinkable. A few nights later the Titan hits an iceberg and sinks. Because there are not enough lifeboats on the ship, many passengers----including many rich and famous people------die in the icy water of the North Atlantic. Not many people read The Wreck of the Titan----the only unusual thing about the story was that Morgan Robertson claimed that he wrote it in a psychic trance.

Fourteen years later, on April 9th, 1912, a large passenger ship called the Titanic left Southampton, England on its maiden voyage to New York. The ship was of the very latest design and it was described as being unsinkable by its engineers. Five nights later the Titanic bit an iceberg and sank. There were not enough lifeboats on the ship and 1,513 people----including many rich and famous passengers-----died in the icy water of the North Atlantic.


စာအုပ္တစ္အုပ္က ဖတ္ဖူးတာေလးပါ။ စာအုပ္နာမည္ကုိ မမွတ္မိေတာ့တာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ည့ံဖ်င္းမႈပါပဲ။ သိတဲ့သူမ်ား ေၿပာၿပၾကပါ။

အဇူရီ

ေအာ္…….သြားလိုက္ၿပီလား
ႏႈတ္မဆက္ ထြက္ခြာ
အသံတိတ္နဲ႔ ေတးဆုိခဲ့တယ္
ေနာက္ဆံုးေတးသံ ငါမၾကားၿပီပဲကြယ္…။

ေအာ္…….ႏႈတ္ဆက္ေတးက
မခ်ိဴဘူးမုိ႔ တိတ္တဆိတ္မ်ား
အသံမဲ့ေတးေတြ ဆုိၿငီးရင္း
ထြက္ခြာခဲ့ေလသလား……ကြယ္။

ေအာ္……ေနာက္ဆံုးထြက္သက္
ေ၀ဒနာေတးေတြ တိတ္ဆိတ္ခံစား
ေအးၿငိမ္းရာကို သူထြက္သြားခဲ့ေလၿပီတကား……….။

azzurri
12-1-09(Tuesday)
1:55 afternoon